بلطفک یا منعم...

بارش آسمان را دوست دارم و راه رفتن زیر باران را بیشتر.

دوست دارم با پاکی و صداقتی که خدا از ابرهای سپید برای زمینیان فرو میفرستد، دل سیاهم را غسل دهم.

دوست دارم صورتم را زیر باران بگیرم تا شاید به واسطه طراوت قطراتی که از این دو دریچه روح وارد میشود، روحم تازه شود.

دوست دارم خدا را زیر باران سپاس گویم...

اما بارش برف چیز دیگری است!

وقتی برف می بارد تا چشم کار میکند، همه جا رخت سفید می پوشد. گویی همه تازه متولد شده اند؛ معصوم و بی گناه؛ یا شاید تازه عروسند! و شاید تر همه کفن پوش و در انتظار فنا!!!

وقتی برف می بارد اگر آدم ها و جای پای سیاهشان نباشد، همه جا پاک و سفید می ماند.

وقتی برف می بارد کافی است گوشه ای از این عالم، کناری بایستی و صفای عالم خاک و افلاک را فقط نظاره کنی. آنگاه تو هم جزئی از این عشقبازی پروردگار میشوی.

وقتی برف می بارد می فهمی که خدا چطور گناهان دلت را زیر برف سترش پوشانده! وای بر من روزی که به خاطر نزدیکی به آتش جهنمی که خودم افروختم این برفها آب شود...

                                                              یا ستار العیوب...